Kot Zapalenie pęcherza moczowego zostanie znalezione w obu żeńskich i płcich męskiej kotach. Other than being female, there are no known factors that increase the risk for interstitial cystitis. Poza byciem żeński, nie ma żadnych znanych czynników, które zwiększą ryzyko na śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego. 2. Liść pokrzywy. Innym bardzo cennym ziołem na zapalenie pęcherza jest liść pokrzywy (Urticae folium). Dzięki bogatemu składowi liść pokrzywy działa moczopędnie, przeciwobrzękowo, przeciwkrwotocznie rozgrzewająco, przeciwmiażdżycowo, a także odtruwająco. Dodatkowo reguluje przemianę materii, pobudza regenerację tkanek i Śródmiąższowe zapalenie pęcherza Te diagnozę stawia się po wykluczeniu innych przyczyn bólu miednicy mniejszej, np. bakteryjnego zapalenia pęcherza, czy kamicy nerkowej. Dla śródmiąższowego zapalenia pęcherza charakterystyczny jest ból w obrębie miednicy, w czasie wypełniania pęcherza, a ustępujący podczas opróżniania go Paraprotex jest źródłem substancji roślinnych zawierających korzystny wpływ na funkcje układu odpornościowego przy: - grzybicy, kandydozie, drożdżycy, - bakteriach: helicobacter, chlamydia, - pasożytach: robakach, owsikach, lambliach i innych, - zapaleniu pęcherza moczowego. Każda tabletka preparatu paraprotex zawiera: Olej z Na odmiedniczkowe zapalenia nerek, ze względu na budowę anatomiczną, bardziej narażone są kobiety. Śródmiąższowe zapalenie nerek W przebiegu cewkowo-śródmiąższowych zapaleń nerek dochodzi do nacieczenia tych struktur komórkami zapalnymi, co powoduje zaburzenia w funkcjonowaniu nerek. Charakterystycznymi objawami zapalenia pęcherza moczowego są: ból w dolnej części brzucha, uczucie parcia na mocz oraz pieczenie podczas oddawania moczu. Zapalenie pęcherza moczowego bardzo często występuje w przypadku aktywnych kobiet w wieku 20-50 lat. Jest to choroba występująca powszechnie. Szacuje się, że około 20-50% kobiet IK8j. Dr n. med. Przemysław KądziołkaPBS (Zespół bolesnego pęcherza) jest zespołem o niejasnej, najprawdopodobniej złożonej etiologii. Trudno jednoznacznie stwierdzić, czy stanowi on samodzielną jednostkę chorobową, czy charakterystyczne dla niego dolegliwości są jednakowym przejawem odmiennych chorób. Na obraz kliniczny składa się przewlekły zespół objawów ze strony dolnych dróg moczowych polegających na uczuciu bolesności w obrębie miednicy mniejszej, umiejscowionym najczęściej w okolicy nadłonowej, częstym oddawaniu moczu i występowaniu parć naglących na że zespół ten można rozpoznać po wyłączeniu wszelkich uchwytnych przyczyn objawów ze strony dolnych dróg moczowych. Czas, który u statystycznej chorej upływa od wystąpienia dolegliwości do rozpoznania PBS wynosi przeciętnie 5-7 lat i w tym okresie chora odwiedza średnio 8 lekarzy. Choroba miewa postać przewlekłą lub okresowo zaostrza się, bądź ma charakter postępującego procesu prowadzącego do trwałego uszkodzenia ściany pęcherza moczowego (mały marski pęcherz ). Subiektywne odczucia chorych na PBS oraz zmiany stwierdzane u nich obiektywnie są identyczne jak w przypadku śródmiąższowego zapalenia pęcherza (IC – interstitial cystitis), dlatego w literaturze medycznej te jednostki traktowane są wspólnie jako PBS/IC. Nazwa „śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego” opisuje konkretne zmiany histopatologiczne, natomiast „zespół bolesnego pęcherza” – charakter epidemiologiczne wskazują, że PBS/IC wystepuje u 15-39% kobiet w wieku rozrodczym. Etiologia PBS/IC pozostaje nadal niewyjaśniona. W ścianie pęcherza moczowego występują różne zmiany i nie wiadomo które z nich są pierwotne, a które wtórne. Ich mnogość i niejednoznaczność są przyczyną wielu teorii mających wyjaśnić podstawy choroby. Ze względu na brak znanego czynnika etiologicznego, stosuje się wiele różnych metod leczenia. Skuteczność niektórych z nich wiązać można z naturalnie występującymi remisjami. Benson wykazał poprawę po zastosowaniu placebo u 35% chorych. W leczeniu IC zarysowują się dwa wyraźne kierunki: leczenie farmakologiczne oraz leczenie zabiegowe. Niemal do każdej metody można zacytować autorów podających ich dużą skuteczność, jak i autorów przedstawiających brak efektów i fizjologia dróg moczowych w kontekście leczenia Zespołu Bolesnego Pęcherza(PBS) i Śródmiąższowego Zapalenia Pęcherza(IC/ICC)Układ moczowy składa się z nerek, moczowodów, pęcherza moczowego oraz cewki moczowej. Nerki są parzystym narządem położonym na tylnej ścianie jamy brzusznej poza jamą otrzewnej (zaotrzewnowo), po obu stronach kręgosłupa lędźwiowego. Każda z nerek zbudowana jest z części wewnętrznej, zwanej rdzeniem, oraz części zewnętrznej, zwanej korą. Każda nerka zbudowana jest z około miliona mikroskopijnych jednostek, które nazywamy nefronami. Każdy nefron składa się kłębuszka nerkowego oraz dołączonego do niego kanalika nerkowego (nazywanego również cewką nerkową). Głównym elementem kłębuszka nerkowego są włosowate naczynia krwionośne, których ściany są tak zbudowane, aby służyły jako filtr dla przepływającej przez kłębuszek moczoweMocz z cewek zbiorczych wlewa się do światła miedniczek nerkowych, skąd, za pośrednictwem moczowodów, dostaje się do pęcherza moczowego. Miedniczka wyściełana jest błoną śluzową, która – otaczając brodawki nerkowe – tworzy kielichy. Przy ujściu moczowodu do pęcherza znajduje się fałd błony śluzowej działający jak zastawka uniemożliwiająca cofanie się moczu z pęcherza moczowego do moczowodu. Ostatni odcinek dróg moczowych tworzy cewka moczowa oddzielona od pęcherza stale napiętym ścian pęcherza Grubość ściany pęcherza zależy od jego wypełnienia. Pusty pęcherz ma ścianę grubości około 10 mm, wypełniony – do 2 mm. Ściana pęcherza moczowego zbudowana jest z trzech warstw:– błony zewnętrznej przechodzi bezpośrednio na otaczające tkanki. Na górnej i tylnej powierzchni pęcherza przylega ona do otrzewnej, – błony mięśniowej pęcherza moczowego składa się z trzech powiązanych ze sobą warstw. Warstwa zewnętrzna i warstwa wewnętrzna mają przebieg podłużny, środkowa przebiega okrężnie. Warstwy mięśniowe są ściśle ze sobą powiązane, gdyż pęczki mięśniowe jednej warstwy przechodzą w drugą. W miejscu ujścia wewnętrznego cewki moczowej warstwa mięśniowa środkowa jest zgrubiała i tworzy zamykający ujście zwieracz pęcherza – błony śluzowej wraz z tkanką podśluzową, która w pustym pęcherzu tworzy fałdy, nie ma ich tylko w trójkącie pęcherza, leżącym między ujściami moczowodów a ujściem cewki moczowej . Fałdy te wygładzają się w miarę wypełniania się pęcherza. Błonę śluzową pokrywa nabłonek wielorzędowy przejściowy. Ponieważ moczowody przebijają ścianę pęcherza ukośnie, powstają przy ich ujściach fałdy błony śluzowej, odgrywające rolę zastawek. Im bardziej pęcherz jest wypełniony, tym silniej fałdy zamykają ujścia moczowodów. Pomiędzy błoną śluzowa a mięśniową znajduje się tkanka podśluzowa, jak wspomniano, nie ma jej jedynie w obrębie trójkąta warstwę ściany pęcherza , którą stanowi błona śluzowa pokryta nabłonkiem przejściowym, będącym pośrednią formą między nabłonkiem jednowarstwowym a wielowarstwowym płaskim. Liczba warstw komórek nabłonka jest zmienna (od 3 do 7) i zależy od stopnia wypełnienia pęcherza. Komórki nabłonka „ślizgają się” względem siebie dzięki pokryciu powierzchni cienką warstwą związków zwanych glikozoaminoglikanami (GAG). Rolę bariery ochronnej ściany pęcherza pełni strefa powierzchowna nabłonka przejściowego. Za jej szczelność odpowiadają w równym stopniu czynniki fizyczne, chemiczne oraz morfologiczne komórek. Uszkodzenie jednego z tych elementów jest przyczyną objawów zaliczanych do PBS/IC. Powierzchnia nabłonka przejściowego pokryta jest tzw. glikokaliksem złożonym z glikozoaminoglikanów , którym przypisuje się istotną rolę w chronieniu ściany pęcherza przed szkodliwym wpływem składników moczu. Uniemożliwiają one przyleganie do nabłonka i wnikanie między jego komórki mikrokryształów, białek, bakterii, a nawet komórek nowotworowych. Właściwości te zawdzięczają wiązaniu cząsteczek wody na swej powierzchni. Ta warstwa wody tworzy środowisko rozdzielające komórki od hipertonicznego moczu. O integralności nabłonka dróg moczowych i jego funkcjonowaniu jako szczelnej bariery decydują także specyficzne połączenia pomiędzy komórkami baldaszkowatymi, tworzone przez białka błon komórkowych . Cała ta struktura chroni ścianę, a jej uszkodzenie prowadzi do poważnych zaburzeń nawet głębszych warstw pęcherza, czego skutkiem są objawy PBS/ z najważniejszych teorii jest zaproponowana przez Parsonsa koncepcja zwiększonej przepuszczalności nabłonka dla szkodliwych substancji zawartych w moczu. Według niej składniki moczu naciekając w głąb ściany pęcherza stają się odpowiedzialne za zmiany, nacieki zapalne. Koncepcja Parsonsa wiąże zmiany histologiczne ściany pęcherza z zaburzeniami ilościowymi i jakościowymi warstwy glikozoaminoglikanów pokrywających urotelium i chroniących komórki nabłonka przed kontaktem z toksynami. Parsons wykazał, że ilość GAG zawartych w moczu u chorych na IC jest mniejsza niż u osób zdrowych. Infiltracja błony śluzowej przez składniki moczu tłumaczy obecność komórek zapalnych w ścianie pęcherza, a estrogeny są jednym z czynników pobudzających ich degranulację – ten mechanizm przyczynia się do znacznie częstszego występowania IC u kobiet niż u PBS/ICFarmakoterapia doustna Zgodnie z koncepcją, iż główną przyczyną IC jest uszkodzenie warstwy glikozoaminoglikanów na powierzchni nabłonka pęcherza, w użyciu są leki mające po podaniu doustnym lub dopęcherzowym odbudowywać strukturę GAG. Do odbudowy ochronnej warstwy glikokaliksu służy siarczan sodowy pentozanu. Lek jest syntetycznym polisacharydem do podawania doustnego. Wydalany jest częściowo z moczem i odkłada się na ścianie pęcherza, odtwarzając polisacharydowy „film” na jej sodowy pentozanu jest najpopularniejszym lekiem doustnym stosowanym u chorych na IC. Oprócz pochodnych pentozanu stosowane są także steroidy, leki przeciw histaminowe, blokery kanału wapniowego oraz trójcykliczne leki dopęcherzowa Parsons wprowadził do praktyki klinicznej dopęcherzowe stosowanie heparyny. Heparyna należy do grupy glikozoaminoglikanów, a odkładając się na powierzchni ściany pęcherza odtwarza warstwę ochronną oraz wykazuje działanie przeciwzapalne. Spośród innych leków stosowanych dopęcherzowo wymienić należy polisiarczan pentozanu sodu, kromoglikan sodu (Intal), lignokainę, kwas hialuronowy, doksorubicynę oraz BCG. Nową formą leczenia dopęcherzowego jest zastosowanie toksyny botulinowej we wstrzyknięciach pod błonę śluzową trójkąta oraz dna pęcherza moczowego. Toksyna botulinowa (BTX-A), ze względu na działanie antycholinergiczne, znalazła zastosowanie w urologii do leczenia neurogennych zaburzeń pęcherza moczowego (zmian spastycznych).Inwazyjne metody leczeniaPierwszą metodą leczenia zabiegowego, stosowaną do dziś, jest rozciągnięcie pęcherza płynem podanym podczas cystoskopii pod ciśnieniem 80 cm H2O, trwające 8 minut . Ponadto proponowano szereg innych metod, jak: sympatektomia, neurotomia krzyżowa, rozcięcie i ponowne zszycie ściany pęcherza oraz elektro-stymulacja nerwów obwodowych. Przezskórna stymulacja elektryczna nerwów (TENS ). Do złagodzenia objawów IC przyczyniać ma się także stosowanie akupunktury. UROFEM – oferujemy leczenie PBS/IC w postaci– płukania pęcherza moczowego wlewkami leku Cyst-u-ron(polisiarczan pentozanu sodu) 1-2 x w tygodniu przez 3 miesiące (kuracja podstawowa)– przezskórnej stymulacji elektrycznej nerwów (TENS – transcutaneous electric nerve stimulation) polegającej na umieszczeniu nad spojeniem łonowym elektrod i zastosowaniu prądów o częstotliwościach od 2 do 50 Hz trwającym do 2 godzinŚródmiąższowe zapalenie pęcherza i Nanomyko | LYME ACADEMYOsoby ze śródmiąższowym zapaleniem pęcherza moczowego mają wrażenie, że problemy z pęcherzem moczowym nigdy się nie kończą. Początkowo nie reagują na antybiotyki, a częste ich przyjmowanie, indukuje bakterie oporne i kończy się to nasileniem problemu chronicznej infekcji. Stan ten występuje pięciokrotnie częściej u kobiet niż u schorzenie, uważane jest przez medycynę akademicką za idiopatyczne o nieznanym podłożu i jest nieuleczalne. Choroba ma charakter przewlekły i nawracający. Śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego bywa nazywane również zespołem bolesnego pęcherza (IC)., dlatego jednym z objawów jest ból pęcherza. Ponadto, bóle krocza, cewki moczowej, miednicy, jąder i pochwy. Chory ma parcie na częste, nierzadko bolesne oddawanie moczu, uczucie pełnego pęcherza i ból podczas stosunku. U mężczyzn schorzenie koreluje z zapaleniem udało się do tej pory ustalić przyczyn śródmiąższowego zapalenia pęcherza moczowego, a jedną z teorii jest uszkodzenie lub zwiększenie przepuszczalności nabłonka wyściełającego pęcherz moczowy, które otwiera wrota do toksycznego wpływu składników moczu na głębiej położone warstwy ściany którzy zajmują się problematyką boreliozy, upatrują przyczyn w niektórych koinfekcjach. Mowa tu o mycoplasmie i blisko spokrewnionej bakterii zwanej ureoplasmą. Mycoplasma i ureaplasma są najmniejszymi ze wszystkich bakterii. Są to obligatoryjne drobnoustroje wewnątrzkomórkowe – co oznacza, że ​​muszą żyć wewnątrz komórek gospodarza, aby przeżyć. Najczęstsze gatunki występujące w drogach moczowych i rozrodczych to Ureaplasma urealyticum i Mycoplasma hominis. Okazuje się jednak, że mikroby są bardzo powszechne i często spotykane są u ludzi, którzy nie mają żadnych objawów. Dlatego wielu lekarzy pomija związek pomiędzy mykoplazmą / ureaplazmą a problemami z pęcherzem, a eksperci zdefiniowali je jako naturalną część flory do infekcji jest zatem układ odpornościowy. Osłabiony infekcją Lyme organizm, rozbudza patogenne składniki mikroflory, które wcześniej nie stanowiły problemu dla żywiciela. Mycoplasma i ureaplasma słabo reagują na syntetyczne antybiotyki, podobnie jak większość koinfekcji Lyme. Żyją wewnątrz komórek, rosną bardzo powoli i występują w bardzo niskich stężeniach. Antybiotyki szybciej zniszczą naturalną florę bakteryjna, niż wytropią i unicestwią ukryte w tkankach drobnoustroje, pozbawione ściany komórkowej. Mycoplasma jest koinfekcją numer jeden i podobnie jak borrelia, może przetrwać każde Nanomyko zapewnia najbardziej praktyczne rozwiązanie. Hamuje te rodzaje drobnoustrojów które stanowią problem, ale nie zakłóca normalnej flory, dzięki czemu może być używany przez dłuższy czas. Nanomyko redukuje również stany zapalne i wzmacnia funkcje immunologiczne organizmu. Jednym ze składników suplementu jest zamknięty w nanoliposomy olejek z liści drzewa herbacianego (Melaleuca alternifolia). Wykazuje on doskonałą skuteczność przeciw bakteriom odpornym na antybiotyki, a w formuje liposomalnej, wykazuje nawet dziesięciokrotnie większą efektywność w eliminowaniu mikroorganizmów. Dodatkowo liposomy zwiększają jego stabilność i jego bioprzyswajalność. Mycoplasma uszkadza komórkę, zaburza prace mitochondriów (fabryczek energii). Fosfolipidy z których zbudowany jest liposom regenerują uszkodzoną komórkę. A zatem podwójne działanie bakteriobójcze oraz to zabójca również dla Staphylococcus aureus (gronkowiec złocisty), Candidy albicans, Pseudomonas aeruginosa (pałeczka ropy błękitnej). Konieczna jest zmiana paradygmatu w leczeniu chorób zakaźnych, aby zapobiec nadużywaniu antybiotyków, a w stosownych przypadkach należy rozważyć dla nich alternatywy. Istnieje już kilka nieantybiotycznych podejść do leczenia i zapobiegania infekcji w chorobie Lyme, w tym Nanobarto, Nanoborrel, Nanobab. Terapie tymi suplementami są postrzegane pozytywnie przez wielu pacjentów, ponieważ często nie są wspomagane konwencjonalną terapią, nie generując efektów ubocznych. Dodaj do koszykaStrona poświęcona pacjentomŚródmiąższowe zapalenie pęcherza (IC, ang. interstitial cystitis, łac. cystitis interstitialis) jest specyficzną chorobą, którą trudno jednoznacznie zdefiniować, a jeszcze trudniej leczyć. Najogólniejsza definicja charakteryzuje ją jako zespół dolegliwości bólowych, takich jak ból w obrębie miednicy mniejszej, ból przy wypełnianiu pęcherza, ustępujący po jego opróżnieniu, częstomocz – wielokrotne (powyżej 8 razy na dobę) oddawanie z powodu bolesnych parć niewielkich ilości moczu – dzienny i nocny (co najmniej dwa razy w nocy pacjent musi skorzystać z toalety) przy braku innych zaburzeń i chorób, które mogłyby te dolegliwości wywoływać. Z tego powodu rozpoznanie IC opiera się na wykluczeniu innych przyczyn, dających takie same objawy. To sprawia, że choroba wykrywana jest bardzo późno, od pierwszych objawów do postawienia diagnozy mija zwykle od 3 do 10 lat. Charakterystycznym „obrazem” dla tego schorzenia jest, jak podaje prof. dr hab. Piotr Radziszewski, „pacjentka [IC dotyka znacznie częściej kobiet – przyp. red.], która trafia do urologa, trzymając w ręku listę wszelkich leków stosowanych w leczeniu bakteryjnego zapalenia pęcherza, plik wyników wykonanych badań, wymieniająca szereg gabinetów, w których dotychczas, w swoim mniemaniu, była nieskutecznie leczona” (Radziszewski… 2005; 56). Tyle że wtedy najczęściej choroba jest już zaawansowana w takim stopniu, że jej leczenie, i tak trudne (por. następny podrozdział), staje się jeszcze celu rozpoznania śródmiąższowego zapalenia pęcherza trzeba wykluczyć inne przyczyny, takie jak bakteryjne zapalenie pęcherza, nowotwory dróg moczowych i rodnych, kamica nerek i pęcherza, uchyłek cewki moczowej, infekcje narządów płciowych. Uwaga: jeżeli parcia, częstomocz i ból w podbrzuszu dokuczają tylko za dnia, ustępując w nocy, może to być objawem zespołu jelita nadwrażliwego. Śródmiąższowe zapalenie pęcherza bierze się też pod uwagę, gdy pojemność pęcherza jest mniejsza niż 350 ml, a pacjent odczuwa parcie przy jego wypełnieniu płynem o objętości ok. 150 ml (lub mniejszej). Najważniejszym potwierdzeniem choroby są zmiany w strukturze pęcherza, obserwowane w cystoskopii, a także badaniu histopatologicznym (z pobranych wycinków). Przez długi czas za czynnik określający obecność IC uważano owrzodzenie pęcherza (tzw. wrzód Hunnera, od nazwiska lekarza, który jako pierwszy go zaobserwował), ale dziś wiadomo, że jego brak wcale nie wyklucza choroby. Podobnie niemiarodajny okazał się test Pearsona, badający reakcję bólową pacjentów po podaniu do pęcherza chlorku potasu – jego wynik nie musi przesądzać o obecności lub nieobecności śródmiąższowego zapalenia pęcherza. W obrazie histopatologicznym istotny element w rozpoznaniu IC stanowi obecność komórek dla śródmiąższowego zapalenia pęcherza jest nagły początek choroby (bez konkretnej przyczyny), a także samoistne ustępowanie objawów na kilka miesięcy, po których następuje nawrót choroby i jej ustabilizowanie na dłuższy czas. Pacjenci z IC często w dzieciństwie przechodzili infekcje dróg moczowych, prawie połowa z nich cierpi na alergie lub choroby diagnostyce śródmiąższowego zapalenia pęcherza należy wykonać następujące badania:badanie moczu (ogólne i posiew, jeśli są wskazania – również dobową zbiórkę moczu) – by wykluczyć infekcje bakteryjne i choroby nerek,USG jamy brzusznej (zwłaszcza pęcherza i nerek) – w celu wykluczenia różnego nowotworów i nieprawidłowości w budowie tych narządów, a także oceny zalegania moczu w pęcherzu,badanie urodynamiczne – aby wykluczyć nadreaktywność pęcherza,cystoskopię z biopsją – do oceny obrazu ścian pęcherza i komórek nabłonka na górę stronyPrzyczyny chorobyPrzyczyny choroby nie są obecnie jednoznacznie stwierdzone. Istnieją różne teorie dotyczące tego, co może powodować śródmiąższowe zapalenie pęcherza, ale ze względu na brak ścisłej definicji choroby, trudno też precyzyjnie określić czynniki, które ją z najstarszych koncepcji głosiła, że IC to efekt owrzodzenia pęcherza (wrzodu Hunnera), dziś jednak wiadomo, iż nieobecność wrzodu nie wyklucza choroby. Inne przypuszczenia mówią o infekcjach, alergiach i zaburzeniach neurogennych jako przyczynach powstawania śródmiąższowego zapalenia pęcherza. Nie uzyskały one jednak potwierdzenia. Dużą popularnością cieszy się hipoteza wskazująca jako czynnik powodujący IC naruszenie warstwy ochronnej glikozoaminoglikanów – związków chemicznych znajdujących się w nabłonku pęcherza, co pozwala alergenom, bakteriom, toksynom itp. podrażniać pęcherz. To natomiast wywołuje objawy choroby. Funkcjonuje też pogląd, że śródmiąższowe zapalenie pęcherza jest efektem różnych zaburzeń pęcherza, w pewnym sensie ich końcowym etapem – albo odwrotnie: że istnieje jedna, jeszcze niepoznana przyczyna, która powoduje te różne zaburzenia. Z tego też powodu IC bywa traktowane jako zespół objawów, a nie odrębna jednostka na górę stronyLeki stosowane w ICLeczenie śródmiąższowego zapalenia pęcherza jest bardzo trudne. Ze względu na brak jednoznacznego stwierdzenie przyczyn choroby, nie ma konkretnego leku czy grupy leków, których zastosowanie gwarantowałoby w pełni skuteczne leczenie. Dlatego obecnie wykorzystywane metody mają raczej na celu złagodzić objawy IC, niż definitywnie usunąć przyczyny schorzenia. Pacjentom podawane są więc różnorodne leki, często pierwotnie używane do leczenia zupełnie innych chorób. Sprawę dodatkowo komplikuje fakt, że w przypadku śródmiąższowego zapalenia pęcherza u części chorych dochodzi do samoistnych remisji (cofnięcia objawów), u innych natomiast po ustąpieniu objawów dochodzi do nawrotów, co utrudnia miarodajne stwierdzenie, która z form terapii daje najlepsze leczeniu IC stosuje się zarówno leki podawane doustnie, jak i dopęcherzowo (w postaci wlewów). Leki doustne ● Polisiarczan pentosanu sodu (PPS) – wydzielany z moczem, uszczelnia uszkodzoną warstwę glikozoaminoglikanów nabłonka pęcherza. Efekty terapii występują po kilku miesiącach (producent leku zawierającego PPS – Elmironu zaleca stosowanie go przez 9 miesięcy trzy razy na dobę). Lek niezarejstrowany w Polsce. ● Leki antyhistaminowe – w IC dużą rolę odgrywa nadmierny wzrost i aktywacja komórek tucznych (mastocytów). Ich główny mediator to histamina, powodująca ból. ● Trójcykliczne leki antydepresyjne ( Amitryplina, Imipramina) – mające działanie cholinolityczne, obwodowe i ośrodkowe. Wykazują ośrodkowe działanie antyhistaminowe, a także hamują wychwyt zwrotny noradrenaliny i serotoniny. W terapii IC zmniejszają ból, parcia naglące, częstomocz, potrafią zwiększyć czynnościową pojemność pęcherza. Jednakże istniejące dane nie określają długotrwałej skuteczności i bezpieczeństwa stosowania tego typu leków. Dodatkowo istotnym czynnikiem są skutki uboczne, nierzadko nie do przyjęcia przez pacjentów. ● Leki przeciwzapalne: a) Sterydy – polskie piśmiennictwo ostrożnie podaje prednizon. Znacznie obszerniej wypowiadające się na temat tej terapii opracowania amerykańskie zalecają stosowanie (w następującej kolejności): hydrokortyzonu, triamcinolonu, innych sterydów, prednisolonu. W doświadczeniach zachodnich sterydów rzadko używa się w terapii doustnej ze względu na drastyczne skutki uboczne. Znacznie częściej są one składnikiem mieszanek leków stosowanych dopęcherzowo (tzw. intravesical coctails), por. Leki stosowane Montelukast (Singulair®) – lek używany w leczeniu Niesterydowe leki Kwas tiapofrenowy (Surgam®) – stosowany w chorobach reumatycznych, działa przeciwzapalnie (należy do NLPZ) i przeciwbólowo (również w stanach zapalnych tkanek miękkich), zmniejsza obrzęk.● Cymetydyna – antagonista receptora H2.● Hydroksyzyna – antagonista receptora H1. Niegdyś stosowana w terapii IC, obecnie niezalecana.● Leki antycholinergiczne/antymuskarynowe, rozkurczowe:a) oksybutynina (Driptane®, Ditropan®),b) tolterodyna (Detrusitol®),c) solifenacyna (Vesicare®),d) daryfenacyna (Darifenacin®),e) propiweryna (Mictonorm®, Mictonetten®)*,f) propantelina (Corrigast®) – lek osłabiający perystaltykę układu pokarmowego,g) chlorek trospium (Spasmo-Lyt®, Spasmex®)*, *leki niezarejestrowane w Polsce.● Gabapentyna (Neurontin®) – lek przeciwpadaczkowy.● Fenazopirydyna – ma działanie antybakteryjne i silnie przeciwbólowe. Leki zawierające tę substancję są w USA oficjalnie zarejestrowane przez Foods and Drugs Administration jako leki na IC. Z zarejestrowanych w Polsce leków fenazopirydynę zawiera Nefrecil. Ponieważ jednak jest to lek przeciwbakteryjny, a polskie opracowania urologiczne wciąż zaprzeczają możliwości bakteryjnego podłoża IC, w Polsce terapia tą substancją jest praktycznie nieznana (piśmiennictwo urologiczne nie podaje jej w rejestrze metod leczniczych).● Doxorubicyna (Adriamycin®) – lek stosowany w chemioterapii. Eksperymentalnie stosowany, wykazywał u niektórych pacjentów pozytywne działanie w leczeniu IC.● Metotreksat – cytostatyk używany w chemioterapii. Eksperymentalnie stosowany, wykazywał u niektórych pacjentów pozytywne działanie w leczeniu IC.● Mizoprostol (Cytotec®) – analog prostaglandyny E1. Lek stosowany przy profilaktyce i leczeniu wrzodów żołądka spowodowanych przewlekłą terapią NLPZ.● Nifedypina – bloker kanału wapniowego.● Siarczan chondroityny i kwercetyna (jeden z flawonoidów) – występujące w niezarejestrowanym w Polsce CystoProteku®. Doustne suplementy ● L-arginina – substrat syntazy tlenku azotu (chorzy na IC wykazują zmniejszoną aktywność tego enzymu). ● Pycnogenol – wyciąg z sosny śródziemnomorskiej, jeden z najsilniejszych antyoksydantów. Nieznany w polskim piśmiennictwie urologicznym, wskazywany jako pomocny w terapii IC przez pacjentów amerykańskich.● Kwas alfaliponowy – jego skuteczność jest poddawana przez lekarzy amerykańskich w wątpliwość.● Aloes – roślina, której sok znany jest od wieków z właściwości regenerujących i wspomagających gojenie ran.● Kwas hialuronowy – w postaci kapsułek zawierających wyciąg z grzebienia kogutów. Leki dopęcherzowe ● Heparyna – glikozoaminoglikan (GAG). Prymarnie, jako antykoagulant, zapobiega nadmiernemu krzepnięciu krwi. W terapii IC wykorzystywane jest jej działanie przeciwzapalne i odtwarzające warstwę GAG nabłonka pęcherza. ● Dimetylosulfotlenek (DSMO) – jeden z najstarszych dopęcherzowych preparatów stosowanych w terapii IC. W leczeniu stosowany jest preparat Rimso®-50. Działa przeciwzapalnie, modyfikuje syntezę kolagenu, a także wpływa na przewodnictwo nerwowe. Obecnie rzadko używa się go samodzielnie, częściej wchodzi w skład mieszanek, łącznie ze sterydami, heparyną lub PPS i lignocainą. Niezarejestrowany w Polsce. ● Kwas hialuronowy (Cystistat®) – substancja regenerująca uszkodzoną warstwę glikozoaminiglikanów oraz działająca przeciwzapalnie. Niezarejestrowany w Polsce. ● Polisiarczan pentosanu sodu (Cyst-u-ron®) – działanie identyczne jak w formie doustnej, tyle że miejscowe. ● Siarczan chodroityny (Uracyst®-S) – lek regenerujący uszkodzoną warstwę GAG, stosowany również w niektórych postaciach nadreaktywności pęcherza. Niezarejestrowany w Polsce. ● Chlorek oxybutyniny – podawany dopęcherzowo (często w mieszankach, por. niżej), wykazuje podobne działanie, jak w formie doustnie, ale bez typowych objawów ubocznych (głównie suchości w ustach). ● Kromoglikan disodowy (np. Nalcrom®) – substancja hamująca wzrost komórek tucznych. Lek stosowany w chorobach jelit (wrzodziejące zapalenie jelit), ma działanie przeciwalergiczne. W podaniu dopęcherzowym zmniejsza u niektórych pacjentów dolegliwości, jednakże objawy szybko wracają. ● Oksychlorosen sodowy (Clorpactin®) – substancja łącząca kwas podchlorawy i sól sodową kwasu dodecylobenzenosulfonowego (bakteriobójczego detergentu). Obecnie niezalecany w leczeniu IC!* ● Azotan srebra – substancja o działaniu bakteriobójczym, odkażającym, ściągającym. Stosowany głównie w przypadku krwawienia pęcherza, często w połączeniu z hydrodystensją pęcherza. Obecnie niezalecany jako lek w IC!* ● Sterydy – silne leki przeciwzapalne (hydrokortyzon, triamcinolon, ewentualnie inne). Najczęściej stosowane w mieszankach zawierających dodatkowo DSMO oraz znieczulającą lignokainę i regenerującą warstwę GAG heparynę lub PPS. Dopęcherzowe stosowanie sterydów nie jest zarejestrowane w Polsce jako dopuszczalne. ● Bacillus Calmette-Guérin (BCG) – pierwotnie szczepionka przeciwko gruźlicy. Odpowiedzialna za stymulowanie cytokin związanych z limfocytami Th1. Stosowana w niektórych przypadkach raka pęcherza. *za International Painful Bladder Foundation. Leki dopęcherzowe wymagają podania ich za pomocą cewnika. Mając jednak działanie miejscowe, potrafią szybciej i skuteczniej dotrzeć do chorego miejsca, nie powodując przy tym ogólnoustrojowych skutków ubocznych (jak terapia doustna).Powrót na górę stronyInne metody leczeniaW leczeniu śródmiąższowego zapalenia pęcherza wykorzystuje się również inne metody. Są one zaliczane przez International Painful Bladder Foundation do metod eksperymentalnych. Jedna z nich polega na wstrzykiwaniu neurotoksyn porażających te włókna nerwowe, które odpowiadają za patologiczną reakcję pęcherza. Prowadzi to do zmniejszenia bólu. Stosowanymi substancjami są waniloidy (kapsaicyna i resiniferatoksyna) oraz toksyna botulinowa. Działają one wybiórczo na włókna nerwowe i nie powodują uszkodzeń innych nerwów. Czas poprawy, w zależności od indywidualnej reakcji pacjenta, wynosi od dwóch do sześciu miesięcy, potem zabieg trzeba powtórzyć. U części pacjentów następuje tylko czasowe, nieregularne zmniejszenie dolegliwości. Odnotowano przypadek nasilenia objawów choroby po ustąpieniu efektu botuliny. Ta forma terapii ma zastosowanie głównie w przypadku, gdy śródmiąższowe zapalenie pęcherza ma podłoże neurogenne i podawane leki nie przynoszą leczeniu IC stosuje się też takie zabiegi chirurgiczne, jak hydrodystensja. Polega ona na rozciąganiu pęcherza w czasie cystoskopii podawanym pod ciśnieniem do pęcherza płynem. Do zabiegów pomagających zwalczyć ból poprzez odnerwienie pęcherza należą: neurotomia krzyżowa (przecięcie nerwów splotu krzyżowego), rozcięcie i ponowne zszycie ściany pęcherza, sympatektomia (usunięcie zwojów współczulnych). Denerwacje nie są zalecane przez International Painful Bladder Foundation. Do zabiegów chirurgicznych należy augmentacja pęcherza (powiększanie go za pomocą fragmentu jelita),a także cystektomia, czyli usunięcie pęcherza, częściowe lub całkowite. W tym ostatnim przypadku usunięty pęcherz zastępuje się zbiornikiem lub zastępczym pęcherzem jelitowym albo mocz odprowadzany jest do wstawki z jelita cienkiego (tzw. wstawka Brickera). Usunięcie pęcherza nie przynosi pożądanych efektów, jeśli zmiany obejmują pozostawione fragmenty (trójkąt, cewkę) oraz w przypadku centralnej sensytyzacji. Ze względu na inwazyjny charakter tych zabiegów stosuje się je, gdy zawiodą pozostałe metody terapii śródmiąższowego zapalenia pęcherza wykorzystywana jest także neurostymulacja nerwów (za pomocą elektrod, przez które płynie prąd o różnym natężeniu), a także metody obejmujące również psychikę pacjenta: psychoterapię, terapie behawioralne (np. biofeedback). Podejmowane są próby z podawaniem pacjentom tlenu hiperbarycznego (HBO, Hyperbaric Oxygenation). Z nowszych eksperymentów warto odnotować terapią genową. Należy też pamiętać o odpowiedniej diecie (por. niżej), która jest podstawą przy łagodzeniu dolegliwości związanych ze śródmiąższowym zapaleniem Bartosz (2007), Przegląd metod leczenia śródmiąższowego zapalenia pęcherza, [w:] ‘Urologia Polska’, 2007/8/1(41), Jane M. (2007), Painful Bladder Syndrome/Interstitial Cystitis: Diagnosis[and]Treatment,[za:] Piotr, Wroński Stanisław, Majewski Mariusz (2005), Śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego. Patofizjologia, diagnostyka i leczenie, [w:] Nietrzymanie moczu u kobiet. Patologia, diagnostyka, leczenie, pod red. Tomasza Rechbergera i Jerzego A. Jakowickiego, na górę stronyCopyright © by Karolina Sykulska 2006-2020. Korzystanie z portalu i forum jest równoznaczne z akceptacją noty zapalenie pęcherza moczowego: uproszczone rozpoznanie i leczenieBruce S. Kahn, MD, FACOG1 Tresa Lombardi, MD2Podstawą indywidualizacji leczenia u pacjentek ze śródmiąższowym zapaleniem pęcherza moczowego są algorytmy oparte na ocenie klinicznej stosowane w warunkach KLUCZOWEWstrzyknięcie środka znieczulającego do pęcherza moczowego jest zabiegiem, który można wykorzystywać zarówno w diagnostyce, jak i leczeniu śródmiąższowego zapalenia objawy „drożdżycy” bez wyraźnej wydzieliny lub wulwodynii również mogą być w rzeczywistości epizodami bólu w przebiegu śródmiąższowego zapalenia pęcherza, który jest udzielony do zapalenie pęcherza moczowego i zespół bolesnego pęcherza uznaje się obecnie za jedną jednostkę chorobową (IC/BPS – interstitial cystitis/bladder pain syndrome) u kobiet z przewlekłym bólem w obrębie miednicy. Częstość występowania tego zespołu wynosi od 2,7 do 6,5%, co odpowiada liczbie 3,3-7,9 miliona kobiet w Stanach Dokładność tych danych jest ograniczona z powodu różnic definicji IC/BPS oraz niedostatecznej rozpoznawalności tego Na szczęście obecnie dostępne jest proste i skuteczne leczenie. Większość pacjentek z IC/BPS można leczyć z wykorzystaniem wydajnych algorytmów opartych na ocenie klinicznej w warunkach ambulatoryjnych, uzyskując istotne zmniejszenie nasilenia objawów. Ustalenie rozpoznania i planu postępowania może być jednak trudnym zadaniem dla lekarzy, którzy nie mają doświadczenia w leczeniu IC/BPS. W niniejszym artykule przedstawiono zasady efektywnego rozpoznawania oraz skutecznego leczenia IC/ „śródmiąższowe zapalenie pęcherza” został użyty po raz pierwszy w 1887 roku i od tego czasu wyewoluował w pojęcie, którym posługujemy się Najprostsza definicja IC/BPS podana przez American Urological Association (AUA) to „nieprzyjemne uczucie (ból, ucisk lub dyskomfort) odczuwane jako mające związek z pęcherzem moczowym, wiążące się z objawami z dolnych dróg moczowych trwającymi dłużej niż 6 tygodni, przy braku zakażenia i innych dających się zidentyfikować przyczyn”.4W 1988 roku National Institute of Diabetes and Digestion and Kidney Disease (NIDDK) opracował rygorystyczne kryteria diagnostyczne dla potrzeb badań nad IC. Niestety, te kryteria stały się de facto definicją wykorzystywaną do rozpoznawania choroby mimo kontrowersji związanych z tym, że u wielu pacjentek z objawami IC w cystoskopii nie stwierdza się klasycznych cech (takich jak wybroczyny lub wrzody Hunnera). Ocenia się, że kryteria NIDDK nie pozwalają na ustalenie rozpoznania u 60% pacjentek z W związku z tym International Continence Society zaproponowało termin „zespół bolesnego pęcherza”, do którego odnosi się bardziej liberalna definicja podana o nietrzymaniu moczuŚródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego DefinicjaNajogólniejsza definicja śródmiąższowego zapalenia pęcherza (IC – ang. interstitial cystitis) charakteryzuje chorobę jako zespół dolegliwości bólowych, takich jak: ból w obrębie miednicy mniejszej, ból przy wypełnianiu pęcherza, ustępujący po jego opróżnieniu, częstomocz – wielokrotne (powyżej 8 razy na dobę) oddawanie z powodu bolesnych parć niewielkich ilości moczu – dzienny i nocny (co najmniej dwa razy w nocy pacjent musi skorzystać z toalety) uczucie wzrostu ciśnienia w miednicy albo pęcherzu bolesność związana ze stosunkami płciowymi u mężczyzn uczucie dyskomfortu w prąciu/mosznieprzy braku innych zaburzeń i chorób, które mogłyby te dolegliwości śródmiąższowe pęcherza rozpoznaje się po wykluczeniu innych czynników, które mogą wywoływać podobne objawy oraz po spełnieniu szeregu kryteriów (w zależności od definicji są to kryteria histologiczne, morfologiczne, czynnościowe lub też dotyczące jakości życia).Niejasność, co do sformułowania czym naprawdę jest zapalenie śródmiąższowe pęcherza powoduje, że badania epidemiologiczne tej jednostki chorobowej są bardzo trudne, a ich wyniki rozbieżne. Nie bez znaczenia dla epidemiologii IC ma obserwacja, czy występują inne choroby, głównie o podłożu autoimmunologicznym. Stwierdzono częstsze występowanie fibromialgii, choroby Leśniowskiego – Crohna, tocznia rumieniowatego układowego, a także zespołu przewlekłego zmęczenia, zespołu jelita drażliwego, alergii oraz migrenowych bólów zapalenie pęcherza moczowego jest jednym z tych przewlekłych schorzeń zapalnych, których etiologia, patogeneza, jak i symptomatologia pozostaje w znacznej mierze nieznana, co spowodowane jest brakiem jednoznacznej, łatwej do interpretacji definicji IC. To sprawia, że choroba wykrywana jest bardzo późno, od pierwszych objawów do postawienia diagnozy mija zwykle od 3 do 10 lat. Diagnostyka W celu rozpoznania śródmiąższowego zapalenia pęcherza trzeba wykluczyć inne przyczyny, takie jak: bakteryjne zapalenie pęcherza, nowotwory dróg moczowych i rodnych, kamica nerek i pęcherza, uchyłek cewki moczowej, infekcje narządów zapalenie pęcherza bierze się też pod uwagę, gdy pojemność pęcherza jest mniejsza niż 350 ml, a pacjent odczuwa parcie przy jego wypełnieniu płynem o objętości ok. 150 ml (lub mniejszej). Najważniejszym potwierdzeniem choroby są zmiany w strukturze pęcherza, obserwowane w cystoskopii, a także badaniu histopatologicznym (z pobranych wycinków). W obrazie histopatologicznym istotny element w rozpoznaniu IC stanowi obecność komórek rozpoznaje się automatycznie w przypadku obecności wrzodu Hunnera lub min. dwóch spośród następujących kryteriów:Ból przy wypełnieniu pęcherza, ustępujący przy jego opróżnianiuból w obrębie miednicy mniejszejwystępowanie glomerulacji w trakcie cystoskopiizmniejszenie podatności w trakcie cystomanometriiCharakterystyczny dla śródmiąższowego zapalenia pęcherza jest nagły początek choroby (bez konkretnej przyczyny), a także samoistne ustępowanie objawów na kilka miesięcy, po których następuje nawrót choroby i jej ustabilizowanie na dłuższy czas. Pacjenci z IC często w dzieciństwie przechodzili infekcje dróg moczowych, a prawie połowa z nich cierpi na alergie lub choroby autoimmunologiczne. Przy diagnostyce śródmiąższowego zapalenia pęcherza zalecane są poniżej wymienione badania:Ogólne badanie moczu, posiew oraz dobowa zbiórka moczuUSG jamy brzusznejCystoskopia z biopsjąBadanie urodynamiczne Leczenie Leczenie śródmiąższowego zapalenia pęcherza jest bardzo trudne. Ze względu na brak jednoznacznego stwierdzenia przyczyn choroby, nie ma konkretnego leku czy grupy leków, których zastosowanie gwarantowałoby w pełni skuteczne leczenie. Dlatego obecnie wykorzystywane metody mają raczej na celu złagodzić objawy IC, niż definitywnie usunąć przyczyny schorzenia. Leczenie farmakologiczne:W leczeniu IC stosuje się zarówno leki podawane doustnie, jak i dopęcherzowo (w postaci wlewów).Farmakoterapia doustna:Polisiarczan pentosanu sodu (PBS)Trójcykliczne leki antydepresyjneLeki antyhistaminoweBlokery kanału wapniowegoInne: hydroksyzyna, sterydy, niesterydowe leki przeciwzapalne, opioidyFarmakoterapia dopęcherzowa: Kwas hialuronowy DMSO (dwumetylosulfotlenek) Heparyna Inne: kapsaicyna, resiniferotoksyna, toksyna botulinowa, lidokainaLeczenie zachowawcze:BiofeedbackNeurostymulacja nerwówPodawanie tlenu hiperbarycznegoTerapia genowaLeczenie operacyjne: Koagulacja Resekcja przezcewkowa Odnerwienie Ilecystoplastyka Cystektomia Hydrodystensja pęcherza moczowegoLiteratura: Dybowski Bartosz (2007), Przegląd metod leczenia śródmiąższowego zapalenia pęcherza, ‘Urologia Polska’, 2007/8/1(41), Radziszewski Piotr, Wroński Stanisław, Majewski Mariusz (2005), Śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego. Patofizjologia, diagnostyka i leczenie, [w:] Nietrzymanie moczu u kobiet. Patologia, diagnostyka, leczenie, pod red. Tomasza Rechbergera i Jerzego A. Jakowickiego, Piotr, Śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego (IC), zespół bolesnego pęcherza (ZBP), „Kwartalnik NTM”, nr 1 (28) 2009, s. 6-7 Zapalenie (zakażenie) pęcherza moczowego (cystitis, urocystitis) zwykle wywołują bakterie Escherichia coli (pałeczka okrężnicy) należące do grupy pałeczek jelitowych. Żyją one w jelicie grubym i na skórze w okolicy odbytu. Rzadsze patogeny zapalenia pęcherza z tej grupy to gronkowce i enterokoki. Ostatnia aktualizacja artykułu Jeśli bakterie przedostaną się do cewki moczowej, mogą wywołać zapalenie pęcherza. Wówczas jest to bakteryjne zakażenie pęcherza, natomiast drugą formą tej choroby jest przewlekłe zapalenie śródmiąższowe pęcherza występujące u osób o wrodzonych predyspozycjach. Zapalenie pęcherza w praktyce oznacza zakażenie moczu – bakterie podrażniają ściany pęcherza wywołując stan zapalny błony śluzowej. Ze względu różnic anatomicznych zapalenie pęcherza jest chorobą typowo kobiecą, u mężczyzn zdarza się bardzo rzadko. Kobiety mają dużo krótszą cewkę moczową – czyt. brak penisa, co ułatwia drobnoustrojom dotarcie do pęcherza moczowego. U kobiet najczęściej dochodzi do zakażenia pęcherza po stosunku płciowym. Bakterie z przedsionka pochwy są wpychane do cewki moczowej, stąd zwyczajowe określenie choroba miesiąca miodowego. Szacuje się, że 50% wszystkich kobiet przynajmniej raz w życiu cierpi na zapalenie pęcherza, a ponad 20% przebywa je wielokrotnie. Nierzadkie są przypadki, gdy kobieta doznaje zapalenia raz czy dwa razy w ciągu roku. Objawy zapalenia pęcherza moczowego Mogą bardzo utrudniać codzienne życie, jednak ich nasilenie to sprawa indywidualna. Lekkie przypadki to 1 lub 2 łagodne objawy, ale w cięższych formach choroby mogą wystąpić wszystkie objawy naraz, uniemożliwiając normalne funkcjonowanie: parcie na mocz powodujące konieczność nagłego skorzystania z toalety i oddania moczu częste oddawanie małych ilości moczu (częstomocz) silne pieczenie, ból, kłucie i dyskomfort przy oddawaniu moczu (dysuria) ból lub tkliwość uciskowa w dole brzucha ból pleców mętny mocz o nieprzyjemnym zapachu lub zabarwiony krwią Nieleczone zakażenie pęcherza moczowego może zainfekować nerki poprzez moczowody i wywołać znacznie poważniejszą chorobę – odmiedniczkowe zapalenie nerek! Domowe sposoby leczenia i profilaktyki zapalenia pęcherza moczowego Dieta na zapalenie pęcherza Jak najwięcej płynów to główna zasada profilaktyczno-lecznicza. Przy pierwszych objawach należy wypić szklankę wody. Następnie wypijać pół szklanki wody, co 20 minut przez kolejne 3 godziny. Zwiększenie podaży płynów pomaga wypłukać bakterie i rozcieńczyć mocz, co skutkuje zmniejszeniem bólu podczas oddawania moczu. Dzienna minimalna dawka to 2l płynów. Im dłużej mocz pozostaje w pęcherzu, tym więcej znajduje się w nim szkodliwych bakterii. Pałeczki okrężnicy podwajają swoją liczebność w ciągu 20 minut, a więcej bakterii to więcej bólu. Dlatego im więcej się pije, tym szybciej ustąpi ból! Ważne: bardzo jasny mocz = dostateczna ilość płynów, ciemny mocz = płynów za mało. Soda oczyszczona (wodorowęglan sodu) lub cytrynian potasu zmniejszają kwasowość moczu (alkalizacja) i ból związany z drażnieniem zakażonych dróg moczowych. Pół łyżeczki od herbaty sody na szklankę wody. Mieszankę pić 2-3x dziennie w godzinnych odstępach. Trzeba pamiętać, że alkalizacja zmniejsza skuteczność przyjmowanych antybiotyków. Przeciwwskazania to nadciśnienie, choroby serca i nerek. Witamina C w dawce 1000mg na dzień tak zakwasza mocz, że utrudnia wzrost bakterii. Szczególnie polecane w przypadkach nawracających zakażeń. Jednak ten sposób wymaga konsultacji lekarskiej – kwaśny odczyn moczu zmniejsza działanie niektórych antybiotyków przypisywanych na zapalenie pęcherza. Sprawdź recenzję z analizą składu suplementu diety typu PREMIUM: Witamina C – 3 źródła naturalne! » Kuracja żurawinowa. Należy pić 300ml soku żurawinowego dziennie lub przyjmować preparaty zawierające wyciąg z żurawin. Owoce te zawierają kwas chinolowy (przekształcający się w wątrobie w kwas hipurowy), którego działanie wspomagane przez zawartą także w żurawinie witaminę C zmniejsza przyleganie bakterii do ścian pęcherza moczowego. Syntetyczne pochodne kwasu chinolowego są stosowane jako antybiotyki w leczeniu zapaleń dróg moczowych. Taksyfolina (dihydrokwercetyna, DHQ) to flawonoid, antyoksydant i silny synergetyk dla witaminy C. Wzmacnia i przedłuża aktywność biologiczną witaminy niezbędnej w skutecznym leczeniu zapalenia pęcherza, dlatego osoby stosujące DHQ raportują o zniwelowaniu dolegliwości. Dodatkowo, taksyfolina działa przeciwzapalnie, antybiotycznie i proodpornościowo, co potęguje efekt terapeutyczny i skutkuje wygaszeniem infekcji nawet o charakterze przewlekłym i nawracającym. W żywności znajdują się małe ilości DHQ, wyraźne działanie lecznicze zapewniają ekstrakty. Test i recenzja najmocniejszego suplementu dihydrokwercetyny » Wyciągi, napary z mniszka lekarskiego, mącznicy, kory dębu i mięty pomagają uniknąć nawracających zapaleń pęcherza moczowego. Zdrowe tłuszcze przeciwzapalne. Olej lniany działa osłonowo na błony śluzowe całego układu pokarmowego i moczowego utrudniając przyleganie szkodliwych drobnoustrojów do ścian pęcherza. Włączenie go do diety wspiera leczenie. Drugim olejem wartym uwagi jest olej kokosowy, który wzmocni terapie dzięki 50%-owej zawartości silnie antybakteryjnego kwasu laurynowego. Olej lniany można spożywać tylko na zimno, ale olej kokosowy nadaje się do obróbki cieplnej, czyli w kuchni zastąpi np. olej do smażenia. Cystone to mieszanka ziołowa na choroby układu moczowego, która normalizuje ph moczu i niszczy patogeny pałeczki okrężnicy. Aspiryna i ibuprofen mają działanie przeciwzapalne, a im słabszy stan zapalny w pęcherzu, tym mniejsze pieczenie. Seks a zapalenie pęcherza moczowego Podstawowa zasada profilaktyczna to mycie krocza ciepłą wodą z mydłem po każdym wypróżnieniu i stosunku płciowym! PRZED stosunkiem seksualnym » toaleta i oddanie moczu, co usuwa drobnoustroje z okolic przedsionka pochwy. Podczas stosunku mogą one łatwo dostać się do pęcherza. PO stosunku » także toaleta i oddanie moczu. Penis może wprowadzić do pęcherza bakterie obecne w ujściu cewki moczowej. Częściej chorują kobiety utrzymujące kontakty płciowe i nie znające sposobów unikania infekcji. Oddawanie moczu i stolca. Mikcja i defekacja a zapalenie pęcherza Odpowiednia pozycja na sedesie. Należy tak usiąść, aby przechylić miednicę w górę. Odbyt musi być poniżej cewki moczowej. Pełne opróżnienie. Po oddaniu moczu należy pochylić się w przód, żeby wycisnąć ostatnie krople moczu. Właściwe podcieranie odbytu po oddaniu stolca należy przeprowadzać w kierunku od przodu do tyłu, dzięki czemu bakterie jelitowe nie przedostają się do pochwy i cewki moczowej. Higiena przy zakażeniu pęcherza Właściwa higiena polega głównie na utrzymywaniu czystości w okolicy krocza i noszeniu luźnej bawełnianej bielizny. Jednak bez przesady. Zbyt częsta irygacja i nadmierne stosowanie silnych mydeł bakteriobójczych wypłukuje naturalną florę bakteryjną pochwy. Tworzy to warunki do rozwoju chorobotwórczych pałeczek okrężnicy i podrażnia cewkę moczową, co objawia się tak samo jak zapalenie. Nie wolno stosować do higieny intymnej dezodorantów, perfumowanych mydeł i pudru z talkiem. Gorące kąpiele są zalecane we wszystkich rodzajach stanów zapalnych. Ich skuteczność nasila stosowanie olejków eterycznych. Przy zapaleniu pęcherza moczowego wskazany jest olejek cedrowy lub olejek sosnowy Niezalecane zachowania zwiększające ryzyko zapalenia pęcherza Unikanie kąpieli w jacuzzi i publicznych basenach z wiadomych względów – w miejscach ogólnodostępnych istnieje większe ryzyko zarażenia. Krążek maciczny, spirala i tampony są niewskazane, gdyż mogą być przyczyną nawrotów choroby. Krążek maciczny może powodować zapalenie pochwy i pęcherza, gdyż infekcja z pochwy może zostać łatwo przeniesiona do układu moczowego. Krążek jest wprowadzany głęboko do pochwy. Jego obecność utrudnia pełne opróżnianie pęcherza, co pogarsza stopień wypłukiwania bakterii. Dlatego kobiety cierpiące na nawracające i przewlekłe zapalenie pęcherza powinny wybrać inny sposób antykoncepcji, a w czasie miesiączki stosować podpaski zamiast tamponów. Zapalenie pęcherza moczowego. Porada lekarska Wskazania do wizyty lekarskiej: objawy utrzymujące się dłużej niż jeden dzień lub nawracające ciąża ból w dole pleców lub w okolicy lędźwiowej mętny mocz lub zabarwiony krwią gorączka i dreszcze nudności lub wymioty W większości przypadków chorobotwórcze drobnoustroje znikną z moczu już po pierwszej lub drugiej dawce antybiotyku, ale dolegliwości zostaną jeszcze przez kilka dni. Tematy pokrewne Endometrioza » Kamica nerkowa » Menopauza » Nietrzymanie moczu » Opryszczka narządów płciowych » Śródmiąższowe zapalenie pęcherza (IC, ang. interstitial cystitis, łac. cystitis interstitialis) to schorzenie specyficzne, wymagające specjalnego, często bardzo trudnego leczenia. Najogólniej można przyjąć, że jest to zespół dolegliwości bólowych. Na bóle te składają się przede wszystkim: ból w okolicy miednicy mniejszej, ból podczas wypełniania pęcherza, a także ból towarzyszący wielokrotnemu oddawaniu moczu. Częstomocz jest bardzo charakterystycznym objawem tego schorzenia. Pacjent musi korzystać z toalety także w nocy, co najmniej dwa razy. W rozpoznaniu śródmiąższowego zapalenia pęcherza niezwykle ważne jest wykluczenie innych przyczyn i chorób, które mogłyby wywołać tego rodzaju objawy. Choroba ta wykrywana jest zatem późno – niekiedy nawet po kilku latach od momentu wystąpienia pierwszych symptomów. Stan zaawansowany choroby sprawia, że leczenie jest jeszcze trudniejsze i bardziej skomplikowane. Śródmiąższowe zapalenie pęcherza znacznie częściej dotyka kobiety, niż mężczyzn. Polecany lek. Kliknij w obrazek, aby przejść do apteki... Rozpoznanie śródmiąższowego zapalenia pęcherza powinno opierać się przede wszystkim na wykluczeniu innych przyczyn mogących wywołać podobne objawy. Różnicowanie obejmuje zatem bakteryjne zapalenie pęcherza, kamicę nerek i pęcherza, nowotwory dróg moczowych i rodnych, uchyłek cewki moczowej, a także infekcje narządów płciowych. W rozpoznaniu schorzenia niezwykle pomocne okazuje się stwierdzenie zmian w strukturze pęcherza, które jest możliwe po wykonaniu cystoskopii oraz badania histopatologicznego. Istotnym elementem pozwalającym na rozpoznanie śródmiąższowego zapalenia pęcherza jest obecność tak zwanych komórek tucznych w obrazie histopatologicznym. Choroba rozpoczyna się nagle, a objawy ustępują z czasem samoistnie nawet na parę miesięcy. Po upływie tego czasu choroba jednak powraca. Prawie połowa pacjentów chorujących na śródmiąższowe zapalenie pęcherza cierpi również na alergie lub choroby autoimmunologiczne. W diagnostyce śródmiąższowego zapalenia pęcherza konieczne jest wykonanie badania moczu, celem wykluczenia chorób nerek oraz innych infekcji bakteryjnych. Należy wykonać także USG jamy brzusznej, co pozwoli na wykluczenie nowotworów oraz wszelkich nieprawidłowości występujących w budowie pęcherza, czy nerek. USG jamy brzusznej pozwala także na ocenę zalegania moczu w pęcherzu. Inne, istotne badania, ktore należy wykonać, to: cystoskopia z biopsją, pozwalająca na ocenę obrazu ścian pęcherza oraz komórek nabłonka pęcherza, a także badanie urodynamiczne umożliwiające wykluczenie nadreaktywności pęcherza. Przyczyny śródmiąższowego zapalenia pęcherza nie zostały do końca poznane. Istnieje wiele teorii na temat tego, co przyczynia się do wystąpienia tego rodzaju zapalenia. Warto podkreślić jednak, że nie stworzono dotychczas jednoznacznej definicji choroby, w związku czym trudniej jest w sposób precyzyjny określić czynniki, które ją wywołują. Według najstarszych koncepcji, śródmiąższowe zapalenie pęcherza stanowiło wynik owrzodzenia pęcherza, nazywanego zresztą wrzodem Hunnera. Najnowsze badania pozwoliły jednak na stwierdzenie, że nieobecność tego wrzodu wcale nie wyklucza choroby. Istnieją także koncepcje, że śródmiąższowe zapalenie pęcherza jest efektem różnego rodzaju alergii, infekcji i zaburzeń neurogennych. Nie mają one jednak wystarczającego potwierdzenia. Często podawaną przyczyną zapalenia jest naruszenie warstwy ochronnej glikozoaminoglikanów, a więc związków chemicznych, które znajdują się w nabłonku pęcherza. Istnieje także koncepcja, że śródmiąższowe zapalenie pęcherza jest wynikiem wielu, różnorodnych zaburzeń związanych z pęcherzem. Leczenie śródmiąższowego zapalenia pęcherza jest niezwykle trudne, głównie ze względu na brak jednoznacznego określenia czynników inicjujących chorobę. Dodatkowym problemem jest również fakt, że u części pacjentów dochodzi do samoistnego cofnięcia objawów, a u innych natomiast charakterystyczne są częste nawroty. Takie sytuacje komplikują proces leczenia, gdyż ciężko jest stwierdzić, jaka forma terapii przynosi najlepsze efekty. Stosowane na chwilę obecną metody leczenia mają za zadanie łagodzić objawy choroby. Pacjenci przyjmują zatem różnorodne leki. Leczenie śródmiąższowego zapalenia pęcherza polega na przyjmowaniu leków doustnych oraz dopęcherzowych. Lekiem doustnym stosowanym w ramach leczenia śródmiąższowego zapalenia pęcherza jest tak zwany polisiarczan pentosanu sodu, którego zadaniem jest uszczelnianie zniszczonej warstwy glikozoaminoglikanów nabłonka pęcherza. Terapia okazuje się skuteczna dopiero po kilku miesiącach stosowania leku. Polisiarczan pentosanu sodu nie jest jednak zarejestrowany w Polsce. Stosowane w terapii śródmiąższowego zapalenia pęcherza trójcykliczne leki antydepresyjne przyczyniają się do zmniejszenia bólu, częstomoczu oraz naglącego parcia. Zwiększają także czynnościową pojemność pęcherza. Leki te nie mogą być jednak stosowane długotrwale. Wyróżnia się ponadto pewne skutki uboczne związane z przyjmowaniem tych leków. W leczeniu śródmiąższowego zapalenia pęcherza stosuje się także leki antyhistaminowe. Do leków przeciwzapalnych zalicza się między innymi niesterydowe leki zapalne oraz kwas tiapofrenowy. Leki rozkurczowe stosowane w przypadku śródmiąższowego zapalenia pęcherza to: daryfenacyna, oksybutynina, solifenacyna, propiweryna, tolterodyna, czy propantelina. Niektóre z nich nie są zarejestrowane w naszym kraju. Do suplementów doustnych stosowanych w leczeniu śródmiąższowego zapalenia pęcherza zalicza się między innymi: L-argininę, kwas alfaliponowy, pycnogenol, kwas hialuronowy oraz aloes. Jedynym, efektywnym lekiem dopęcherzowym stosowanym w terapii śródmiąższowego zapalenia pęcherza okazuje się heparyna. Lek ten jest zarejestrowany w Polsce. Wykazuje przede wszystkim działanie przeciwzapalne. Odtwarza także warstwę GAG nabłonka pęcherza. Dopęcherzowo stosowany jest również kwas hialuronowy, który także przyczynia się do regeneracji uszkodzonej warstwy GAG. Jednym z najstarszych leków stosowanych dopęcherzowo w terapii śródmiąższowego zapalenia pęcherza jest tak zwany dimetylosulfotlenek, który wykazuje działanie przeciwzapalne. Ponadto przyczynia się do modyfikacji syntezy kolagenu oraz usprawnienia przewodnictwa nerwowego. Dopęcherzowo podawany jest także chlorek oksybutyniny oraz kromoglikan disodowy. Leki podawane dopęcherzowo szybciej i skuteczniej wpływają na chore miejsce. Nie powodują także ogólnoustrojowych skutków ubocznych, jak ma to miejsce w przypadku terapii doustnej. Leczenie śródmiąższowego zapalenia pęcherza uwzględnia także inne metody, nazywane niekiedy metodami eksperymentalnymi. Jedną z takich metod jest między innymi wstrzykiwanie neurotoksyn, które porażają włókna nerwowe odpowiedzialne za niewłaściwą reakcję pęcherza. Skutkiem tego jest znaczne zmniejszenie bólu. W tym celu używa się takich substancji, jak waniloidy oraz toksyna botulinowa. Skutki terapii widoczne są po upływie od dwóch do sześciu miesięcy. Następnie zabieg musi być powtórzony. U niektórych pacjentów zaobserwowano jedynie czasowe zmniejszenie dolegliwości bólowych. Taką metodę terapii stosuje się zwłaszcza wtedy, kiedy śródmiąższowe zapalenie pęcherze charakteryzuje się neurogennym podłożem, a stosowane dotychczas leki nie przynoszą satysfakcjonujących efektów. Inną metodą terapii może być także wykonanie zabiegu chirurgicznego. Przykładem takiego zabiegu jest na przykład hydrodystensja, ktora polega na roziąganiu pęcherza za pomocą specjalnego płynu podawanego pod ciśnieniem. Jeszcze inną metodą jest neurostymulacja nerwów, w przypadku której używa się elektrod z prądem o różnym natężeniu. Podstawowym krokiem w ramach złagodzenia dolegliwości związanych ze śródmiąższowym zapaleniem pęcherza jest wdrożenie odpowiedniej diety. Śródmiąższowemu zapaleniu pęcherza towarzyszy uszkodzenie śluzówki pęcherza, a co się z tym wiąże – znacznie większa wrażliwość na pewne substancje przyjmowane wraz z pokarmem. Nasilenie tych dolegliwości zależy przede wszystkim od stopnia zaawansowania choroby oraz indywidualnych predyspozycji do reakcji nadwrażliwości. W przypadku niektórych pacjentów, charakterystyczne zmiany występują tuż po spożyciu nawet niewielkiej ilości danego pokarmu, u innych z kolei wdrożenie diety odpowiadającej chorobie nie przynosi oczekiwanej poprawy. Niektóre produkty zawierają znaczą zawartość histaminy, a więc substancji drażniącej, przyczyniającej się do wzrostu komórek tucznych powodujących rozwój śródmiąższowego zapalenia pęcherza. W związku z tym, w wielu przypadkach, zaleca się wdrożenie diety niskohistaminowej, ale o tym za chwilę. Jeszcze inne produkty przyczyniają się do stymulacji zakończeń nerwowych, przyczyniając się tym samym do nasilenia dolegliwości. W wielu produktach zawarte są także duże ilości potasu, którego jony odpowiadają za powstawanie stanów zapalnych pęcherza. W przypadku śródmiąższowego zapalenia pęcherza, produktami najbardziej drażniącymi są między innymi: żurawina oraz soki owocowe. Do silnie drażniących pęcherz produktów zalicza się zwłaszcza cytrusy, głównie: pomarańcze, cytryny, grefpfruty, a także soki produkowane na bazie tych cytrusów. Niewskazane jest także używanie kwasku cytrynowego. Silne podrażnienie pęcherza powodują także takie napoje, jak kawa, czy herbata. Nie zaleca się picia herbat ziołowych oraz zielonych. Można pić jednak rumianek lub miętę. Unikać należy napojów gazowanych, słodzonych aspartamem. Zabronione jest zatem picie takich napojów, jak pepsi, czy coca cola. Napoje te powodują również wzdęcia, co jeszcze bardziej przyczynia się do podrażniania pęcherza. Szczególnie podrażniająca pęcherz jest witamina C oraz witamina B6. Suplementacja tych witamin powinna być skonsultowana z lekarzem. Duże ilości potasu, niewskazanego w przypadku śródmiąższowego zapalenia pęcherza zawierają pomidory oraz ich przetwory. Znaczna zawartość potasu znajduje się ponadto w bananach, orzechach oraz roślinach strączkowych. Warto wdrożyć zatem dietę niskopotasową, pamiętając jednak o tym, że może wystąpić wówczas ryzyko wystąpienia nadciśnienia tętniczego. W diecie stosowanej przy śródmiąższowym zapaleniu pęcherza nie powinna znajdować się czekolada oraz wszelkie wyroby zawierające kakao. Zabronione jest także palenie papierosów, ponieważ przyczynia się do zwiększenia dolegliwości bólowych pęcherza. Palenie papierosów utrudnia także wydalanie z organizmu wszelkich substancji drażniących. Pomocne okazuje się wdrożenie diety niskohistaminowej, ponieważ histamina przyczynia się do podrażnień zakończeń nerwowywch, co prowadzi do zwiększenia dolegliwości bólowych. W przypadku śródmiąższowego zapalenia pęcherza histamina nasila stan zapalny. Dolegliwości bólowe zwiększają się zatem po spożyciu produktów powodujących wzrost poziomu histaminy. Za wzrost tego poziomu odpowiedzialne są pewne produkty żywnościowe, a także niektóre leki. Do produktów bogatych w histaminę zalicza się przede wszystkim napoje alkoholowe, szczególnie wino oraz piwo, a także niektóre napoje bezalkoholowe. Bogate w histaminę są również produkty nabiałowe, szczególnie jogurty, maślanki, sery, czy zsiadłe mleko. Do produktów takich zalicza się również słodycze, niektóre warzywa i owoce, a także produkty zbożowe, zwłaszcza mąkę, pieczywo, czy produkty zawierające w swoim składzie drożdże. Warto wymienić jeszcze ryby, czerwone mięso oraz przyprawy, takie jak: curry. Polecany lek. Kliknij w obrazek, aby przejść do apteki... Mężczyzna 29l. Od 2 lat męczy mnie sródmiąższowe zapalenie pęcherza. Pęcherz często jest twardy i bolesny. Badania moczu, krwi i USG pęcherza-OK. Stosuję dietę niskohistaminową ale dolegliwości nawracają i są często bardzo silne. Mimo diety oraz nie piciu alkoholu ani kofeiny mój stan niewiele się poprawił. Czy tą chorobę da się wyleczyć?? Czy są inne leki/zioła są polecane przy powyższym schorzeniu? (nie mogę brać NLPZ-wrzód) Bardzo proszę o pomoc, ból jest ciężki do wytrzymania. Dziękuję MĘŻCZYZNA, 29 LAT ponad rok temu Morwa biała - idealna dla diabetyków i chorych na nerki Morwa biała została przywieziona do Polski w latach pięćdziesiątych jako przysmak jedwabników. Jednak dopiero po latach doceniono jej zdrowotne właściwości. Wyciąg z owocu morwy działa przeciwbakteryjnie i odrobacza nasz organizm. A picie ekstraktu z liści morwy osłabia tworzenie się neurotoksycznych związków, które odgrywają znaczącą rolę w powstawaniu choroby Alzheimera. Morwa powoduje ograniczenie wchłaniania cukrów ? zmniejsza więc produkcję tłuszczu i odkładanie się tkanki tłuszczowej. Wyrównuje też poziom cukru we krwi, dlatego jest polecana diabetykom. Owoce morwy mają działanie przeciwgorączkowe i moczopędne. Podobnie jak jeżyny zawierają cukry, witaminy i minerały, dlatego warto je pić przy anemii, przeziębieniach, miażdżycy i chorobach nerek. Proszę koniecznie udać się do lekarza urologa, po badaniu będzie można określić odpowiednie dalsze postępowanie. 0 Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych znajdziesz do nich odnośniki: Co oznacza krwiotwórcze zapalenie pęcherza moczowego? – odpowiada Lek. Aleksandra Witkowska Czy Elmiron jest skuteczny na śródmiąższowe zapalenie pęcherza? – odpowiada Lek. Tomasz Budlewski Jak leczyć pęcherz neurogenny z śródmiąższowym zapaleniem? – odpowiada Lek. Tomasz Budlewski Czy śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego można leczyć nie tylko farmakologicznie? – odpowiada Dr Ryszard Hanecki Czy parcie na pęcherz jest jedyną oznaką zapalenia pęcherza? – odpowiada Magdalena StusiĹska Nawracające zapalenia pęcherza moczowego – odpowiada Wiesław Mahaczek Zapalenie trójkąta pęcherza moczowego – odpowiada Lek. Tomasz Budlewski Zapalenie pęcherza moczowego i badania – odpowiada Lek. Aleksandra Witkowska Śródmiąższowe zapalenie pęcherza i leczenie w Poznaniu – odpowiada Dr Ryszard Hanecki Zespół bolesnego pęcherza moczowego – odpowiada Lek. Tomasz Budlewski artykuły Co to jest zapalenie pęcherza?W warunkach fizjologicznych (prawidłowych) drogi moczowe są jałowe, czyli nie występują w nich żadne drobnoustroje. Do zakażenia dochodzi najczęściej przez cewkę kobiet, z powodu małej odległości pomiędzy ujściem cewki moczowej a przedsionkiem pochwy i odbytu, bakterie łatwiej przedostają się do pęcherza moczowego. Niepowikłane zapalenie pęcherza moczowego to najczęstsza infekcja dróg moczowych. U niektórych kobiet występuje wielokrotnie w ciągu choruje na zapalenie pęcherza?Częstość występowania zakażeń układu moczowego zależy od wieku i płci. W wieku niemowlęcym problem dotyczy częściej chłopców, co wynika z częstszego występowania wad rozwojowych układu ukończeniu 1. roku życia sytuacja się odwraca. Częstotliwość zakażeń układu moczowego znacznie wzrasta wraz z rozpoczęciem aktywności seksualnej i występuje u kobiet nawet 50 razy częściej niż u 60. roku życia z powodu rozrostu gruczołu krokowego i zastoju moczu zwiększa się chorobowość u mężczyzn, jednak to wciąż kobiety chorują 2 razy zapalenia pęcherzaObjawy zapalenie pęcherza u dorosłych:ból, pieczenie lub kłucie podczas oddawania moczuparcie na mocz i dyskomfort w dolnej części brzucha częste oddawanie moczu, bardzo małymi porcjamimocz ciemny, mętny, o zmienionym zapachukrwiomocz, czyli mocz z widoczną krwiąstany podgorączkowe i gorączkaból w dolnej części pleców (okolica lędźwiowa), ból brzucha (bezpośrednio nad kością łonową)ogólne złe samopoczucieObjawy zapalenia pęcherza u dzieci:Zapalenie pęcherza moczowego może dotyczyć również dzieci, a objawy mogą się częściowo różnić od tych obserwowanych u niepokojącymi są:zwiększenie częstotliwości mikcji (oddań moczu)ból przy oddawaniu moczuparcie na moczprzypadkowe moczenie w ciągu dniazmętnienie i zmieniony zapach moczudyskomfort w dolnych partiach jamy brzusznejdrażliwośćosłabieniezmniejszenie apetytuwymiotyZapalenie pęcherza - kiedy do lekarza?Dzieci i mężczyźni powinni udać się do lekarza przy każdorazowym wystąpieniu zapalenia pęcherza przy braku poprawy po leczeniu, w przypadku nawrotu dolegliwości bądź jeżeli zapalenie występuje częściej niż 3 razy w roku. Konsultacji lekarskiej wymaga również zapalenie pęcherza moczowego u kobiet w względu na płeć i wiek, skontaktuj się z lekarzem jeżeli wystąpią:gorączka i dreszczeból okolicy lędźwiowejnudności i wymiotyogólnie złe samopoczuciePrzyczyny zapalenia pęcherzaNajczęstszą przyczyną zapalenia pęcherza moczowego jest zakażenie bakteryjne. Obecność drobnoustrojów w drogach moczowych powyżej zwieracza pęcherza moczowego powoduje stan biorą się bakterie w miejscu, gdzie nie powinno ich być? Przyczyn jest kilka:przeniesienie bakterii, głównie Escherichia coli, z okolic odbytu do cewki moczowej (problem dotyczy zwłaszcza kobiet, ze względu na krótką cewkę moczową oraz małą odległość pomiędzy odbytem a ujściem cewki moczowej)stosunek płciowynieprawidłowa higiena intymnaPomimo że infekcje bakteryjne są najczęstszą przyczyną zapalenia pęcherza moczowego, do stanu zapalnego może doprowadzić również szereg innych czynników niezakaźnych, w okolicach cewki moczowej, np. w wyniku stosowania perfumowanego mydła lub innych zapachowych produktów do kąpieli czy dezodorantów intymnychstosowanie tamponówantykoncepcja dopochwowaniektóre leki, np. cyklofosfamid i ifosfamid stosowane w chemioterapiiradioterapia okolic miednicydługotrwałe stosowanie cewnikaniepełne opróżnianie pęcherza w wyniku ciąży i połogu lub nieprawidłowe opróżnianie, które może być spowodowane przez guz bądź, u mężczyzn, powiększenie prostatymenopauza – kobiety w trakcie lub po menopauzie są narażone na częstsze zapalenia pęcherza moczowego ze względu na zmniejszenie wydzieliny z pochwy i zmianę składu fizjologicznej flory bakteryjnej w następstwie ustania hormonalnej czynności jajnikówu mężczyzn, wraz z wiekiem, następuje zmniejszenie aktywności przeciwbakteryjnej wydzieliny gruczołu krokowegopowikłania innych chorób, np. zakażenia nerek, cukrzycy, nieprawidłowości w obrębie gruczołu krokowego, kamienie nerkowe, urazy rdzenia kręgowegoRozpoznanie i diagnostyka zapalenia pęcherza Zapalenie pęcherza moczowego można rozpoznać po charakterystycznych Polsce większość ostrych infekcji pęcherza moczowego wywoływanych jest przez określone gatunki bakterii o znanej lekowrażliwości, czyli stopniu wrażliwości danego drobnoustroju na konkretny tę wiedzę, można zastosować skuteczne leczenie bez wykonywania posiewu moczu z antybiogramem1 – badania, które daje informację o gatunku bakterii wywołującej infekcję i jej wrażliwości na antybiotyki. Takie podejście nazywane jest leczeniem podstawie badań prowadzonych w całym kraju eksperci z Narodowego Instytutu Leków co roku ustalają wytyczne, jakie antybiotyki i w jakiej kolejności powinny być stosowane w określonych bakteriologiczne, podobnie jak inne badania laboratoryjne, wykonywane są tylko w niektórych przypadkach zapalenia pęcherza. Robi się je, jeżeli typowe leczenie jest nieskuteczne lub kiedy nie ma pewności, czy to bakterie są przyczyną przypadku nawracającego zapalenia pęcherza moczowego lub/i braku reakcji na zastosowane leczenie zgodne z antybiogramem1, lekarz może zalecić wykonanie dalszych badań:USG układu moczowegoRTGTomografii komputerowej ze środkiem cieniującymPoszerzona diagnostyka może być wskazana, gdy pierwotną przyczyną objawów jest inne schorzenie, np.:wady rozwojowe,kamica,zastój moczu,torbiele,ropień nerki,ropień okołonerkowy,zapalenie zapalenia pęcherzaLeczenie przeciwbakteryjne niepowikłanej infekcji trwa do 10 dni - przeważnie 3-5 dni. Przy nawracających infekcjach zajmuje to 7-14 leków pierwszego wyboru przy zapaleniu pęcherza zalicza się:furazydynę (czas leczenia 3-5 dni)sulfametoksazol z trimetoprimem (czas leczenia 3 dni)trimetoprim (czas leczenia 3 dni)fosfomycynę (podaje się jednorazowo)alternatywnie fluorochinolony (czas leczenia 3 dni)Fluorochinolony są bardzo skuteczne w leczeniu niepowikłanego zapalenia pęcherza moczowego, jednak ich nieuzasadnione stosowanie może przyczyniać się do narastania antybiotykooporności leki drugiego wyboru sięga się, gdy nie można zastosować leku pierwszego drugiego wyboru przy zapaleniu pęcherza:amoksycylina z kwasem klawulanowym (czas leczenia 3-7 dni)cefaklor (czas leczenia 3-7 dni)amoksycylina (czas leczenia 7-10 dni)Leki drugiego wyboru stosuje się dłużej ze względu na większą liczbę opornych drobnoustrojów oraz mniejszą zdolność ich pęcherza - domowe sposoby leczeniaSamodzielne leczenie, bez konsultacji lekarskiej, mogą zastosować kobiety niebędące w ciąży z typowymi objawami niepowikłanego zapalenia pęcherza moczowego i gdy jest to pojedynczy nie wystąpiły u ciebie objawy alarmowe, możesz zastosować się do poniższych pęcherza - postępowanie w domu:Na rynku dostępne są preparaty bez recepty, zawierające furazydynę, stosowane w leczeniu niepowikłanych zakażeń dolnych dróg celu łagodzenia bólu możesz przyjmować również preparaty dostępne bez recepty zawierające paracetamol lub ibuprofen. Przed użyciem leków koniecznie przeczytaj ich ulotki oraz stosuj się do informacji i zaleceń tam podanych. Nie przekraczaj dozwolonej dziennej dawki. Nie stosuj leków, na które jesteś dużo płynów - ok. 1,5-2 litrów na również zastosować ciepłe okłady na brzuch (np. termofor lub koc elektryczny) albo wziąć ciepłą kąpiel – złagodzi to ból oraz zmniejszy poczucie zakończenia leczenia zaprzestań kontaktów i powikłania zapalenia pęcherzaU 10-20% kobiet w ciągu 2 tygodni od zakończenia leczenia zapalenia pęcherza dochodzi do nawrotu objawów. Są one spowodowane tym samym drobnoustrojem, który przetrwał objawów nie jest równoważny z reinfekcją, czyli ponownym zakażeniem układu moczowego, do której dochodzi zdecydowanie pojawia się po upływie 2 tygodni od zakończenia leczenia i może być spowodowana tym samym (bytującym w innym miejscu, np. w odbycie lub pochwie) albo innym leczenie zapalenia pęcherza jest prawidłowe, szybkie i skuteczne, praktycznie nie dochodzi do żadnych powikłań i komplikacji. Jednak nieleczone zapalenie pęcherza może doprowadzić do odmiedniczkowego zapalenia powikłania najbardziej narażone są małe dzieci oraz osoby starsze, ze względu na możliwość przeoczenia objawów zapalenia pęcherza lub pomylenia ich z innymi jednostkami zapaleniu pęcherzaAby zapobiec nawrotom choroby po zakończeniu leczenia, warto w codziennym życiu stosować następujące metody profilaktyki:Zwiększ objętość wypijanych płynów – zalecana ilość wypitych płynów dla dorosłego człowieka to 1,5-2 litry. Wypij dodatkową szklankę płynu przed stosunkiem pij sok z żurawiny lub stosuj doustne preparaty żurawinowe, ponieważ substancje zawarte w żurawinie hamują przyleganie bakterii E. coli do błony śluzowej dróg dietę w produkty bogate w witaminę C (np. owoce dzikiej róży, żurawina, cytrusy, warzywa kapustne, papryka, pomidor, ziemniaki, chrzan, liście pietruszki), która ma działanie zakwaszające mocz, dzięki czemu utrudnia rozwój bakterii mocz niezwłocznie po wystąpieniu potrzeby lub regularnie co 2-3 godziny oraz tuż przed snem i zaraz po stosunku okolicę krocza zawsze w kierunku od przodu do tyłu – dzięki temu zapobiegasz przemieszczaniu się bakterii z okolicy odbytu w okolicę ujścia cewki moczowej. Dotyczy to nie tylko wycierania krocza po skorzystaniu z toalety, ale również ręcznikiem po kąpieli bąbelkowych oraz dodawania do kąpieli środków chemicznych i stosowania dezodorantów obcisłych spodni, bielizny ze sztucznych materiałów oraz stosujesz kapturki naszyjkowe lub dopochwowe środki plemnikobójcze, zwłaszcza w połączeniu z krążkiem dopochwowym, rozważ w porozumieniu z lekarzem zmianę na inną metodę niektórych sytuacjach można profilaktycznie stosować leki, np:Preparaty dopochwowe zawierające laseczki Lactobacillus, czyli bakterie kwasu mlekowego, które zapobiegają osiedlaniu się patogennych bakterii w drogach z estrogenem stosowany dopochwowo u kobiet po leczenie przeciwdrobnoustrojowe: przyjęcie pojedynczej dawki leku przeciwbakteryjnego po stosunku płciowym lub profilaktyka ciągła, czyli przyjmowanie leku przed snem codziennie lub 3 razy w tygodniu przez 6 miesięcy i która polega na doustnym stosowaniu liofilizowanego wyciągu bakterii wyjątkiem preparatów Lactobacillus dostępnych bez recepty, pozostałe leki zaleca i przepisuje na receptę sposoby leczenia zapalenia pęcherzaJeżeli jesteś kobietą i nie jesteś w ciąży oraz nie wystąpiły u ciebie objawy alarmowe, to zapalenie pęcherza możesz leczyć samodzielnie w domu, stosując się do poniższych rad:Zastosuj preparat z furazydyną, dostępny bez recepty oraz, przeciwbólowo, paracetamol lub ibuprofen. Przed użyciem leków koniecznie przeczytaj ich ulotki oraz stosuj się do informacji i zaleceń tam podanych. Nie przekraczaj dozwolonej dziennej dawki. Nie stosuj leków, na które jesteś dużo płynów - ok. 1,5-2 litry/na również zastosować ciepłe okłady na brzuch (np. termofor lub koc elektryczny) albo wziąć ciepłą kąpiel – pomoże to złagodzić ból oraz zmniejszyć poczucie zakończenia leczenia zaprzestań kontaktów Antybiogram – wynik badania wrażliwości bakterii na tract infection (UTI) tract infections (UTIs) Szczeklika 2015 Andrzej Szczeklik, Piotr Gajewski; MP; Kraków 2015; wyd. 7Powiązane tematy:Nietrzymanie moczu u kobiet (NTM, inkontynencja) - objawy, leczenie, ćwiczenia

aloes na śródmiąższowe zapalenie pęcherza